عادی شدن درد دوری از امام زمانمان مشکل ماست !

یکی از بزرگترین دردها این است که نسل به نسل جامعه‌ی شیعه با غیبت امام خو گرفته و مطلبی با این اهمّیّت برایش عادی شده است.
خیلی‌ها گمان می برند غیبت امام عصر سلام الله علیه و استمرار آن از مقدّرات حتمی خدا بوده و اعمال و کردار مخالفین و موافقین آن حضرت در اصل غیبت و طول کشیدن آن بی‌تأثیر است.
توجه به این نکته‌ی اساسی ضروری است که امام عصر سلام الله علیه تا هر زمان که خدا بخواهد در پرده غیبت خواهد ماند و ما باید به این مهم توجه داشته باشم که خداوند بشر را موجودی مختار و دارای قوّه‌ی گزینش خیر و شر آفریده است. اگر این گونه نبود، پاداش و عقاب بی‌معنا می‌نمود و بهشت و جهنم و حساب و کتاب، عبث و بیهوده جلوه می‌کرد. نباید گناه‌کاران مؤاخذه، محاکمه و مجازات شوند و به خوبان و نیکوکاران پاداش و ثواب عطا گردد، ولی خداوند بشر را به پذیرش دعوت انبیا وادار نکرده است.
پیامبران فقط بشارت و بیم می‌دادند. ائمه‌ی معصومین سلام الله علیهم نیز چنین‌اند، بلکه می‌توان گفت اگر انبیا، به ابلاغ دعوت الهی و مراجعه‌ی به مردم مأمور بودند، در مورد ائمه سلام الله علیهم کاملاً برعکس است.
حضرت زهرا سلام الله علیها امام را چون کعبه ای میداند که وظیفه خلق طواف به دور اوست و آمدن به سوی او...
آیا میتوان متصور بود کعبه به سمت مردم برود؟
امام نیز همین گونه است و در این دوران رفتن به سوی حجت الهی وظیفه ما شیعیان است.

_________

پ.ن : خدایا از تو میخواهیم ما را از خواب غفلتی نجات بدهی که ظهور را فقط خواست تو میدانیم و به خواستن خود توجهی نداریم!