عقیده ی انتظار موعود ، بازتاب های بیرونی آشکاری در غرب دارد. در زیر به چند نمونه از آن اشاره می کنیم :
شاهدان عینی در آمریکا ، ناظر بوده و هستند که بعضی مسیحیان ، اعانه جمع می نمایند و می گویند : «مسیح علیه السلام در معبد سلیمان (مسجد الاقصی) ظهور خواهد کرد.»(نوشته کامل در ادامه مطلب.)
بیشتر نوید های انجیل به تعبیر «پسر انسان» است که این تعبیر طبق نوشته ی مستر هاکس آمریکائی ، بیش از هشتاد بار در انجیل و ملحقات آن (عهد جدید) تکرار شده که فقط 30 مورد آن با حضرت عیسی علیه السلام قابل تطبیق است (1) و 50 مورد دیگر آن از نجات دهنده ای سخن می گوید که در آخرالزّمان ظهور خواهد کرد. (نوشته کامل در ادامه مطلب)
عبدالحمید المهاجر نویسنده ی لبنانی در کتاب خویش که به عنوان «پیرامون ظهور حضرت مهدی سلام الله علیه» ترجمه شده است از قول یک تاجر کویتی در مورد مشاهدات خویش در آلمان غربی می نویسد :
«ساعت 10 شب در خیابان عمومی همراه جمعی از دوستان راه می رفتم ، دیدم که در وسط میدان عمومی عده ای از جوانان طبل می زنند و آواز خاصی را نیز تکرار می کردند، سر خود را به شکل غریبی تراشیده بودند به صورتی که یک دسته مو در وسط سر گذاشته و آن را بسته بودند و لباس هایی با رنگ زننده به خود پوشانده و با صدای بلند سرودهائی را می خواندند و بیشتر این جمله را تکرار می کنند: "ای رهبر منتظر بیا و ما را از عذاب نجات ده"
هنگامی که سخن آنها را فهمیدم و از مردم اطراف پرسیدم اینان چه کسانی هستند؟ گفتند : اینها طایفه ی بزرگی در آلمان غربی و ایالات متحده آمریکا هستند که به نام «طایفه ی رهائی» معروفند و منتظر مرد مصلحی هستند که در آخرالزمان ظهور می کند تا فساد و ظلم را از زمین پاک نماید. هنگامی که از مردم پرسیدم این مصلح کیست؟ جواب دادند که؟ آنها از معرفی اسم او خودداری کرده و فقط به تحریک و تذکر دادن مردم کفایت می کنند».
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
منبع : (پیرامون ظهور حضرت مهدی سلام الله علیه، ص119)
مردم مغرب زمین، آنها که مذهبی و مسیحی اند ، به موعود معتقدند و علی رغم همه ی بمباران هائی که علیه فطرت آنها اعمال شده ، هرچند یک قشر اقلیت در غرب ، در آمریکا و و اروپا هستند ، ولی هنوز لطافت باطنی خود را حفظ کرده اند.
به یاد می آورم که با بعضی دوستان در واشنگتن برای دیدار از کلیسائی که بسیار بزرگ و قدیمی بود و تقریباً حالت موزه داشت و شامل هفت کلیسای تو در تو بود ، رفتیم ، در سالن کلیسا یک دختر خانوم دانشجوی آمریکایی را دیدم که ایستاده نِی می زند و اشک می ریزد. ما رفتیم و ساعتی بعد که برگشتیم این دختر خانوم را دیدم که همچنان ایستاده و نٍی می زند ، صبح یکشنبه بود ، جلو رفتیم و از او پرسیدیم که تو را چه می شود؟ گفت : نذر کرده ام که در انتظار موعود و به عشق او هر صبح یکشنبه تا زنده هستم بر در کلیسا نِی بزنم.
فعــلا نه
