فرمایش مهم امام زمان در غیبت صغری خطاب به شیعیان!

امام عصر سلام الله علیه از طریق محمد بن عثمان دومین وکیل خویش در زمان غیبت صغری، خطاب به همه‌ی شیعیان فرمودند:
«برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همانا فرج و گشایش شما در آن است.»⁽¹⁾

در این سخن دو نکته‌ی مهم وجود دارد:
1-کثرت دعا یعنی به دعای کم و در زمان محدود اکتفا نشود. آری منتظران واقعی حضرتش از چشم انتظاری ملول نمی‌شوند و هرگز از تمنای فرج خسته نمی‌گردند، کثرت دعا مکان و زمان مشخصی را طالب نمیشود؛ در هر زمان و مکان باید این اکسیر نجات بخش را طلب کرد، به زبان ها و لحن های مختلف...
2-فرج و گشایش در همه‌ی امور ما (اخروی و دنیوی) تنها و تنها به فرج و ظهور امام سلام الله علیه وابسته است.

در کتاب شریف مکیال المکارم آمده است:
«یکی از زنان با ایمان و پارسا در هنگام تسلط کفار بر کشور اسلامی و غم و ناراحتی شدید مردم، بزرگی را در عالم رؤیا دید که فرمود :
اگر مؤمن پس از نمازهایش –به همان طوری که وقتی خود مریض می‌شود یا به گرفتاری دیگری دچار می‌آید، برای رفع گرفتاری خود، به دعا کردن به جِد رو می‌آورد- و در دعا برای فرج مولایش مواظبت و مداومت کند، آن سان که فراق امام زمان سلام الله علیه باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کند.
چنین دعایی در این حال یکی از این دو امر را موجب می‌شود: یا امام زمانش سریع‌تر ظهور می‌کند، یا غم و ناراحتی مؤمن دعا کننده، با برطرف شدن گرفتاری‌هایش و نجات از فتنه ها، به خوش حالی مبدل می‌شود.»⁽²⁾

حضرت امام حسن عسکری سلام الله علیه در زمان حیات خویش به احمد بن اسحاق قمی میفرمایند:
«سوگند به خدا، فرزندم دارای غیبتی خواهد بود که هیچ کس در آن دوران از هلاکت و نابودی رهایی نمییابد، مگر خداوند او را بر اعتقاد به امامت وی استوار و بر دعا برای تعجیل ظهورش موفّق بدارد.»⁽³⁾
در صورتی که به فرمایش امام سلام الله علیه در غیبت صغری عمل شده بود، قطعاً نجات و رهایی از این محرومیت خود ساخته محقق میگشت، ولی متأسفانه توجهی به رهنمودهای مبارک آن حضرت صورت نگرفت و از این رو، غیبت طولانی گشت. نیز اگر پس از مرقومه‌ی شریف امام زمان سلام الله علیه به شیخ مفید، شیعیان به آن عمل کرده بودند، به وعده‌ی تخلف ناپذیر حضرتش، یقیناً نجات آن‌ها حاصل می‌شد و سعادت دیدار به تأخیر نمی‌افتاد، ولی با کمال تأسف و تأثر، تا کنون نیز شیعیان –چنان که باید_ به این رهنمودها عمل نکرده و توجه بایسته‌ای به تنها و تنها راه نجات خویش (استمرار بر باور امامت امام عصر و تمنای ظهور) ننموده‌اند.

____________________

پ.ن: کوتاهی عدّه ای از شیعیان در زمان غیبت اول و کوتاه ولی زمان، باعث تمدید طولانی مدت غیبت امام معصوم و گرفتاری ها و سختی های فراوان برای شیعیان در این زمان گردید، چه بسا ما نیز با کوتاهی در خواستنِ ظهور امام زمان، در حالِ ظلم به آیندگان باشیم... کمی بیاندیشیم...



* منابع: 1- کمال الدین-جلد2-ص 485 
2-مکیال المکارم، ج1، ص460 
3-کمال الدین،ج2، ص384