سر چشمه بلاها و سختی ها غیبت امام زمان

سرچشمه بلاها و باعث دوری بشر از امام زمان!

درباره­ ی آنچه موجب شد تا بشریت خود را از بزرگترین نعمت الهی محروم کند سخن زیاد است و در این مقال نمی‌گنجد.
حقیقت آن است که باید نقطه‌ی آغاز این مصیبت و محرومیّت بزرگ را در سرپیچی امّت اسلامی از توصیه‌های اکید پیامبر صلی الله علیه و آله و صلم در مورد جانشینی و خلافت امیر مؤمنان سلام الله علیه و بستن باب علم رسول خدا صلی الله علیه و آله و صلم و آتش زدن درِ خانه‌ی حضرت زهرا سلام الله علیها دانست. فاجعه‌ای که هنوز که هنوز است بشریّت تاوان آن را می‌پردازد و چوب آن را می‌خورد.

درست است که عده‌ای معدود به طمع ریاست و به منظور کسب قدرت، غائله‌ی سقیفه را برپا کردند، اما تمامی مردمی که در آن مقطع در برابر این امر سکوت کردند در حقیقت به خانه‌نشینی امیر مؤمنان سلام الله علیه و شهادت همسرش رأی مثبت دادند و ردّ پای انتخاب بشری کاملاً در داستان غصب خلافت به چشم می‌خورد.

از همین روست که در زیارت عاشورا -که منشور برائت شیعه است- ده‌ها بار از بیزاری و نفرین نسبت به ظالمان حق محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و صلم- که در واقع بالاترین ظلم را در حق بشریت روا داشته‌اند- سخن به میان آمده است.

اگر ائمه‌ی اطهار سلام الله علیه یکی پس از دیگری به دست حاکمان جور، مظلومانه و غریبانه، به شهادت رسیدند و حضرت مهدی سلام الله علیه نیز از دیدگان طاغوت‌ها و مردم پنهان شدند، تقدیر حتمی الهی نبوده، بلکه انتخاب بشر در آن نقش ایفا کرده است.

در روایتی امام صادق سلام الله علیه می‌فرمایند :

«قضای حتمی خداوند این است که اگر به بنده ­اش نعمتی را عطا کند، قبل از آن که بنده گناهی مرتکب گردد که بدان مستوجب سلب نعمت شود، آن را از او نمی‌گیرد.» (1)

نیز آن همام فرموده‌اند:

« اگر خدا بر مردم غضب کند، ما اهل بیت را از میان آن­ها بیرون می­برد.»(2)

و آری آنچه نمی­بایست اتفاق می­افتاد واقع شد و بشریت از برترین نعمت الهی با دستان خود محروم شد و این محرومیت، خود ساخته همچنان تا کنون ادامه یافته است.

____________________

پ.ن: ملاک ما برای زندگی باید همواره رضایت امام زمان و خداوند منّان باشد و بی ارزش ترین وجه خواست مردم است و میتوان گفت میزان خواست خدا و اهل بیت است نه خواست مردم!!

------------------------------------

منابع:

1-تفسیر عیاشی 2: ذیل آیه 11 سوره رعد.

2-اصول کافی 343:1(کتاب الحجة ، باب فی الغیبة 80، ح31)